Po drugiej stronie zwierciadla- cz.1

Hejcia :)

Co tam miski? :***
Widze, ze seria wam sie spodobala :D Domagacie sie zdrady :P Dopiero prolog, a wy juz chcecie jakies zdrady?? xDDD
P.S. Slowa napisane w  t e n  sposob oznacza, ze na te slowa kladzie sie specjalny nacisk :) Uznalam ze ten sposob jest lepszy niz pisanie WIELKIMI literami xD


Brittany wpatrywala sie zamyslona w okno autobusu podziwiajac widoki. Zblizalo sie po poludnie a oni juz dawno opuscili wszelkie miasta i miasteczka wiec teraz mnkneli szosa poprzez lasy i laki.
Kolyszacy ruch autokary przyprawil ja o sennosc. Obok niej Alvin, Teodor i Eleonora klocili sie zawziecie o nie wiadomo co, a na siedzeniach naprzeciw rudowlosej, Szymek i Zaneta zajeci byli ksiazkami. Reszta dzieciakow i nastolatkow krzyczala, rozmawiala, smiaja sie badz jadla. Wszyscy zachowywali sie bardzo glosno. Brittany westchnela, oparla glowe o okno i zwyczajnie odplynela.

Zaneta probowala sie wyciszyc i skupic na ksiazce, ale w tych warunkach nie bylo to wykonalne. Zaczynala bolec ja glowa, i oprocz tego zaczynalo jej sie robic niedobrze.
-Zaneta, dobrze sie czujesz?- uslyszala obok siebie i z trudem podniosla glowe.
Szymon przygladal jej sie uwaznie i z niepokojem.
-Tak, jasne... Wszystko OK... Nie martw sie...- odparla cicho Zaneta powstrzymujac wymioty.
-Jestes wrecz bladozielona!- zawolal Szymon wstajac- Cos jest nie tak, Zan... Lepiej powiem instruktorce- dodal.
Dziewczyna chciala powiedziec mu zaby tego nie robil, ale zrezygnowala. Podciagnela kolana pod brode, ze wszystkich sil powstrzymujac odruchy wymiotne.
-Uwaga: zrobimy dziesiecio-minutowa przerwe!- krzyki wszystkich zagluszyl glos kobiety, ktora chwile potem pochylala sie nad Zaneta- Hej, co sie dzieje?
Dziewczyna podniosla glowe, by na nia spojrzec. Kobieta patrzyla sie na nia ze sciagnietymi brwiami, na jej twarzy malowalo sie zmartwienie.
-Nie czuje sie najlepiej- odparla po chwili Zaneta slabym glosem.
-Spokojnie, zaraz sie zatrzymamy- rzekla kobieta po czym zwrocila sie do Szymona- Zaopiekuj sie nia, dobrze?
Szymon pokiwal glowa, siadajac obok Zanety.
Kobieta wrocila na przod autokaru ktory zaczal zwalniac.
-Czemu sie zatrzymujemy? Co sie dzieje?
Alvin wsadzil glowe pomiedzy siedzenia, zaciekawiony zamieszaniem, chcac dowiedziec sie o co chodzi.
-Nic- odparl krotko Szymon
-Ale przeciez...
-Nie wtracaj sie!- synkal Szymon.
-Alvin przewrocil oczami, i wyciagnal glowe spomiedzy siedzen, wracajac na swoje miejsce.
Po chwili, autokar zatrzymal sie na parkingu stacji paliw, ktora znajdowala sie u bram wielkiego lasu.
-Chodz, siadziemy gdzies az ci przejdzie- powiedzial miekko Szymon, delikatnie biorac Zanete za rece.
Dziewczyna wstala i pozwolila mu sie poprowadzic. Wciaz krecilo jej sie w glowie, tak wiec Szymon okazal sie byc duza pomoca.
Chlopak zaprowadzil ja do stolikow, ktore znajdowaly sie nieco dalej od stacji oraz ulicy, wiec panowala tam cisza i spokoj.
Zaneta westchnela i oparla sie o Szymona. Ten, w milczeniu, objal ja ramieniem w ochronnym gescie. Dziewczyna zamknela oczy, i czujac sie z chwili na chwile coraz lepiej, oddychala swiezym powietrzem i sluchala spiewu ptakow.
Niestety, najwyrazniej nie dany byl jej spokoj, poniewaz szybko, obok nich zjawila sie reszta ekipy.
-Zaneta, co sie dzieje?- zapytala Eleonora, zmartwiona kiepskim aspektem siostry.
-To nic, zaraz jej przejdzie- odparl za dziewczyne Szymon, po czym zwrocil sie do Alvina- Prosze, kupcie mi butelke wody, niegazowanej.
Chlopak wzial od niego pieniadze, skinal na reszte, i o dziwo, bez gadania ruszyl w strone stacji paliw.
-Czemu ich tak splawiles?- zapytala Zaneta siadajac prosto.
-Potrzebujesz teraz ciszy i spokoju- odparl spokojnie Szymon- Nie chcialem aby sie naprzykrzyszali.
Zaneta usmiechnela sie pod nosem, i ponownie oparla sie o chlopaka.
-Kochany, opiekunczy, troskliwy... czego wiecej chciec?- pomyslala.

-Jak sadzicie, co sie dzieje Zanecie?- zapytal Teodor ogladajac sie w strone stolikow, gdzie siedzieli Szymon z Zaneta.
-Zaneta, najprawdopodobniej, nabawila sie choroby lokomocyjnej- stwierdzila logicznie Brittany.
-Nie jadla rano sniadania- zauwazyla Eleonora- Byla ´´zbyt zajeta´´ dopilnowaniem wszystkiego.
-No to nie dziwie sie ze sie zle poczula!- dodal Teodor
-Wedlug mnie, to jedna wielka sciema- odezwal sie Alvin
-Dlaczego tak sadzisz?- zapytala Brittany zatrzymujac sie.
Alvin, rowniez sie zatrzymujac, spojrzal na nia wymownie.
-A nie pamietasz przypadkiem, jak mi mowilas ze Zaneta caly czas marudzi ze chcialaby zostac z Szymkiem chodzby na chwile sam-na-sam, ale nie moze, bo caly czas za nimi lazimy...?
-Phi! To nic nie znaczy!- prychnela Eleonora
-Wlasnie! Zaneta wcale nie musi udawac chorej zeby zostac z Szymkiem sam-na-sam!- dodala Brittany kladac rece na biodrach.
-Tak, wiem- przewrocil oczami Alvin- Ale mimo to skarzyla ci sie jakies dwa dni temu... Prawdopodobnie po prostu zaczela mniec nas troche dosc, i postanowila zrobic cos, abysmy sie troche odwalili.
-To jest zwyczajnie  a b s u r d a l n e  Alvin!
-Moze i tak. Ale Zaneta chodzi na kolko aktorskie, i jest naprawde swietna aktorka, wiec jakby chciala moglaby udawac przed nami chora bez zadnego problemu- rzekl Alvin, ale zauwazywszy mordercze spojrzenia Brittany i Eleonory szybko dodal: Kazdy ma swoje zdanie i teorie!
Brittany przewrocila oczami, i nieomal zderzajac sie z Alvinem w drzwiach, weszla do sklepu.
Chlopak burknal cos pod nosem i wszedl za nia.
W sklepie, pomiedzy polkami, biegaly dzieci, instruktorka i kierowca autokaru stali przy automacie z kawa a grupa natolatkow stala w kocie cicho o czyms rozmawiajac.
Kiedy weszli, Alvin usmiechnal sie znaczaco i spojrzal w stroche dzialu z magazynami, a konkretnie w strone najwyzszej polki, gdzie znajdowaly sie gazetki dla doroslych.
Teodor i Eleonora odeszli by wziasc cos do jedzenia na droge, a Brittany, po wzieciu wody dla Zanety, dolaczyla do Alvina, ktory ogladal plyty i ksiazki.
-Zdziwilabys sie, jakbym to przeczytal?- zapytal ze smiechem chlopak pokazujac jej dosyc gruba ksiazke.
-Predzej to bym sie przygwozdzila do sciany i zapytala kim jestes i co zrobiles z Alvinem- zasmiala sie dziewczyna opierajac sie o Alvina- Co to za ksiazka?
-Assasin Creed- odparl Alvin odkladajac ksiazke na polke.
-Nie bierzesz?
-Nie. Przeznacze te pieniadze na cos innego- wyjasnil Alvin podajac Brittany dwa CD: pierwsze- Imagine Dragons, drugie: Sweet California.
-A to?- zapytala mile zaskoczona dziewczyna wskazujac na druga plyte.
-Ja tego badziewia nie trawie- rzekl Alvin- To dla ciebie.
Brittany przewrocila oczami, ale po spojrzeniu na cene plyty, skinela glowa z wdziecznoscia.
-Wiesz ze nie musisz tego kupowac, prawda?- powiedziala
-Wiesz ze wiem- usmiechnal sie Alvin- Po prostu chce!
Brittany pokrecila glowa, a Alvin puscil jej oczko i odszedl w strone kasy.
Dziewczyna poczula sie troche nie w porzadku. Jak nie patrzec Alvin wydawal na nia swoje pieniadze. Spojrzala w strone ksiazki ktora niedawno ogladal Alvin i po chwili zawahania chwycila ja i pewnym siebie krokiem ruszyla w strone kas.

Alvin i Teodor szli bez pospiechu w strone autokaru. Po chwili dogonila ich Brittany. Alvin katem oka zauwazyl ze dziewczyna chowa cos pospiesznie do torby. Zmarszczyl brwi, ale nic nie powiedzial.
-Gdzie Ella?- zapytala Brittany
-Poszla zaniesc wode naszym golabeczkom- zasmial sie Teodor wskazujac podbrudkiem na blondynke idaca w strone stolikow.
Brittany usmiechnela sie pod nosem i skinela glowa.
-Ay, Teo, wez to na chwile- poprosil Alvin czujac rytmiczne brzeczenie na udzie.
Chlopak wzial od niego siatke, a Alvin wydobyl telefon z kieszeni i spojrzal na ekran.
-To Charlene!- zawolal uradowany.
Brittany wrocila do szarej rzeczywistosci. No tak. Przeciez Alvin ma dziewczyne. On i Charlene sa razem od ponad pieciu lat.
-Jak moglam byc tak glupia i pomyslec ze podczas obozu o niej zapomni...?- skarcila sie w myslach Brittany.
-Idzcie juz, dogonie was!- powiedzial Alvin przez ramie, po czym odebral i oddalil sie jeszcze o kilka krokow.
Brittany westchnela, zrezygnowana i ruszyla predko w strone autokaru, szybko mrugajac by powstrzymac lzy.
-Britt, czekaj!- uslyszala za soba i po chwili ktos zlapal ja za reke.
Dziewczyna odwrocila sie i spojrzala na Teodora. Chlopak patrzyl na nia z wspolczuciem i smutkiem.
-Wszystko w porzadku?- zapytal.
-Tak, Teo, wszystko gra- sklamala Brittany modlac sie by jej glos nie drzal- Ja po prostu... Chcialam...
-Przykro mi- powiedzial po chwili Teodor.
Brittany spojrzala ponad jego glowa na Alvina ktory wciaz rozmawial przez telefon.
-Dzieki Teos... Jestes kochany- rzekla Brittany zmuszajac sie do usmiechu.
-Jest cos co moge dla ciebie zrobic?- zapytal Teodor, a Brittany nie mogla powtrzymac chichotu.
-Nie trzeba, dziekuje- powiedziala (ze szczerym) usmiechem.


Wiem, wiem... Krotkie >< Ale nic na to nie poradze, do kafejki moge chodzic dosyc rzadko, a teraz mam w dodatku egzaminy :P W kazdym badz razie mam nadzieje ze sie wam podoba :***