Po Drugiej Stronie Zwierciadła, cz.14

Jest już wrzesień, a ja jeszcze nie dostałam mojego listu z Hogwartu... :( :( :(



 ~~~~~~

-Ella... Eleonora... Siostrzyczko...
Blondynka od kilku minut słyszała takie słodkie słówka nad swoim uchem. Wiedziała co to znaczy, więc mruknęła coś niezrozumiale pod nosem i przewróciła się na drugi bok, chowając głowę pod poduszką.
-Ella, wstawaj nooo!- zawołała Brittany ściągając kołdrę z dziewczyny jednym, szybkim ruchem.
-Mmmmm... Britt, daj mi spać...!- jęknęła Eleonora niechętnie wyciągając głowę spod poduszki, by mrużąc oczy, spojrzeć na siostrę.
Tak, jak się spodziewała, Brittany nawet w piżamie wyglądała jak gwiazda. Była ubrana w lekką, krótką, blado-różową, koronkową sukienkę; krótki, lekki, różowy szlafroczek; swoje ukochane kolczyki w motywie czerwonych serduszek, ze złotymi obwódkami i urocze kapcie z motywem pandy. Do tego włosy związane miała w uroczego kucyka, a odstające kosmyki i grzywkę ujarzmiła za pomocą spinek w motywem róż. Prawdę mówiąc bez makijażu, w takich lekkich ubraniach wyglądała trochę jak mała dziewczynka.
-To wstajesz czy nie?- uśmiechnęła się promiennie rudowłosa- Dzisiaj jedziemy na wycieczkę, więc chop-chop! Wstawaj, zrób się piękna i dajesz!
-Twierdzisz że jestem brzydka?- zamruczała z urazą blondynka. Oczywiście, nie miała tego naprawdę na myśli, ale dopiero co ją obudzono, z samego rana i jej mózg nie działa jeszcze tak, jakby tego chciała jego właścicielka.
-Nie, jasne że nie!
-To przestań tak mówić- burknęła niechętnie Eleonora siadając na brzegu łóżka
-Uhh, ale ty jesteś marudna rano...- jęknęła teatralnie Brittany wyjmując powoli spinki z włosów.
Wtedy do pokoju weszła Żaneta ze szczotką w ręce. Ona również wciąż miała na sobie piżamę. Ta składała się z szarych, dresowych szortów; luźnej, jasno-fioletowej bluzeczce bez rękawków; ciepłym, szarym szlafroku w kropki i zwykłych czarnych kapci. Do tego miała swoje czarne, zwykłe kolczyki do spania. Swoje włosy rozpuściła, a na nosie już miała swoje okulary, tym razem ze z czarnymi oprawkami.
-Jeszcze się nie szykujecie?- zapytała kierując się w stronę łazienki
-Wiesz... Przez jakieś dziesięć minut budziłam tego śpiocha!- odparła Brittany opierając dłonie na biodrach
-Po co w ogóle ten pośpiech?- mruknęła sennie Eleonora wstając jednocześnie drapiąc się po karku
-Od razu po śniadaniu jedziemy na jakąś wycieczkę- odparła Żaneta zza uchylonych drzwi łazienki
-Yhy!- przytaknęła Brittany- Więc nie wiem jak wy, ale ja nie chcę spędzić całego dnia głodna! Więc, Ella, pośpiesz się z łaski swojej!
Blondynka mruknęła coś pod nosem i zerknęła w lustro po swojej lewej. Nie wyglądała aż tak źle! Ubrana była w szorty, w czarno-białe paski; białą koszulkę z krótkimi rękawkami, z motywem Teetie'go i swoje ulubione kolczyki do spania z motywem reniferków. Szybko nasunęła na stopy szare baleriny i narzuciła na ramiona szary sweter, który robił za jej szlafrok. 
-Która godzina?- zapytała rozpuszczając rozczochrane kucyki.
-Koło dziewiątej. Wyjazd jest wpół do jedenastej, ale chcę być pewna że będziemy mogły spokojnie zjeść śniadanie i się ubrać, a wszystkie trzy wiemy że to drugie zajmie nam sporo czasu- odparła Brittany
-Poprawka: wam to zajmie dużo czasu- ziewnęła Eleonora i jednym szybkim ruchem otworzyła dużą szafą i spojrzała się na swoje dwie półki, przeleciała wzrokiem po ubraniach i na szybko wybrała szybko jakąś koszulkę i szorty- Et voilà!
-Uhh, Ella...- westchnęła Brittany. 
W tamtym momencie rozległo się pukanie do drzwi i śmiechy za ścianą.
-Otwórz- powiedziały równocześnie Żaneta i Eleonora.
-Uhh...- mruknęła Brittany, otuliła się szczelniej szlafrokiem i opuściła pokój.
-A gdzie Charlene?- zapytała Eleonora stając w drzwiach łazienki.

~~~~~~

Brittany otworzyła szybko drzwi i nawet nie patrząc kto w nich stoi, oparła się teatralnie o framugę drzwi, eksponując swoje krągłości tu i tam.
-Hmm... Chyba będę częściej wpadał!- usłyszała dobrze jej znany, wesoły głos i podniosła błyskawicznie wzrok.
-Alvin...- lekko warknęła, otulając się mocniej szlafrokiem.
-Tak, to ja!- zaśmiał się chłopak.
Brittany zmierzyła go spojrzeniem i chcąc, nie chcąc, robiąc to, sprawiła że źrenice jej się poszerzyły. Włosy chłopaka znajdowały się w artystycznym nieładzie. Jego głowa była trochę spuszczona, a Alvin spoglądał na nią błyszczącym spojrzeniem i zadziornym uśmiechem. Prócz tego, i to jest najlepsza część, chłopak miał na sobie tylko ciemne jeansy. A to oznaczało że nie miał na sobie żadnej koszulki, więc idealnie prezentował swoje umięśnione ramiona i klatkę piersiową.
-Potrzebujesz czegoś konkretnego?- zapytała po chwili zawahania Brittany, mimowolnie spoglądając na jego sześciopak. 
-Wpadłem sprawdzić czy już wstałyście- odparł Alvin śledząc jej spojrzenie i uśmiechając się szeroko
-Jak widzisz, już wstałyśmy- westchnęła Brittany odrywając od niego wzrok
-Schodzisz już na śniadanie?
-W piżamie?
-Pfff... Wszyscy schodzą na śniadanie w piżamie! To co? Idziesz?
-Hmmm...
-Oj, no weź! Chooodź!
-Uhh, dobra, nie marudź już tak, dziecko!- westchnęła w końcu Brittany i wyszła na korytarz, zamykając za sobą drzwi.
Minęła elegancko Alvina i ruszyła w stronę schodów. Chłopak szybko ją dogonił i zaczął iść tyłem, jakiś metr przed nią.
-Ładnie wyglądasz- powiedział uśmiechając się szarmancko
-Pfff... W piżamie?- prychnęła lekko rudowłosa
-Oczywiście... Bez makijażu, w piżamie, z lekkim kucykiem...
-Już mnie taką widziałeś...- stwierdziła Brittany odwracając wzrok
-Tak, ale to nie zmienia faktu, że w tych chwilach myślę że jesteś dużo ładniejsza. Bez tego wszystkiego...
-Czy ty mi się podlizujesz?
-Ja? Skądże, mówię tylko prawdę!- uśmiechnął się Alvin, wciąż idąc tyłem
-A mi się wydaję że jednak tak! Co chcesz, Seville?
-Jaaa? Nic!
-Oh, tak, a ja jestem Królowa Elżbieta!
-Witam, wasza wysokość!- zaśmiał się Alvin kłaniając się teatralnie- Czy jest coś, co mogę dla waszej wysokości zrobić? Każde pańskie życzenie jest dla mnie rozkazem.
-Świetnie! W takim razie się zamknij!- powiedziała Brittany pozwalając przejść cieniowi uśmiechu przejść po twarzy
-Oh, ja bym to bardzo chętnie zrobił!
-Ale...?
-Ale nie chcę!- zaśmiał się Alvin
-A to dlaczego?
-Ponieważ jestem Alvin Seville! Nikt nie wydaję mi rozkazów! Dobrze wiem co robię, zawsze jestem jeden krok dalej niż przeznaczenie!- powiedział dumnie brunet i... wylądował z głuchym hukiem na podłodze!
Chłopak, jako że cały czas szedł tyłem, nie zauważył drobnego, ale jednak stopnia za sobą. Tak więc, idąc tyłem, wpadł na niego i poleciał na podłogę.
Rudowłosa przez chwilę patrzyła się na niego w milczeniu, ale po chwili wybuchła śmiechem.
-Oj, tak!- śmiała się Brittany pochylając się nad zdezorientowanym Alvinem- Właśnie widzę jak jesteś jeden krok dalej niż przeznaczenie!
-Pfff... Tak miało wyjść!- bronił się chłopak.
Dziewczyna zaśmiała się otwarcie, przeszła obok chłopaka i ruszyła w stronę jadalni.

~~~~~~

Żaneta w cudownym humorze wyszła spod prysznica i szybko owinęła się ręcznikiem, zaraz się upewniając że nie widać za wiele. Przechodząc obok lustra, zerknęła w nie, chcąc nanieść jakieś poprawki, ale tafla lustra była cała zaparowna, więc z cichym westchnieniem zrezygnowała, zasuwając za sobą drzwi kabiny prysznicowej i ruszyła w stronę drzwi.
 Wyszła z łazienki i od razu podeszła do dużej komody, wysuwając jedną z szuflad. 
-Hej, jest tu kto?- rozległ się męski, dobrze jej znany, głos z przedsionka i do pokoju zajrzał Szymon.
Dziewczyna automatycznie przeniosła dłoń na skrawek ręcznika i szybko by się odwróciła, zarzucając mokrymi włosami.
-Szymon!- zawołała, zaskoczona i zdezorientowana.
Chłopak zmierzył ją szybko wzrokiem, natychmiast go odwracając.
-Żaneta! Ja... Eeee... Tak strasznie cię przepraszam, nie miałem pojęcia że... Wybacz!
Dziewczyna szybko zaczeła kręcić głową i narzuciła na siebie szlafrok, szczelnie się nim otulając.
-Nie przesadzaj, to nie twoja wina...- powiedziała Żaneta- Możesz już patrzeć.
-Naprawdę cię przepraszam, Żan...- mruknął zażenowany chłopak podnosząc wzrok
-Szymek, nie przejmuj się, naprawdę, wszystko jest w porządku...!- uśmiechnęła się łagodnie Żaneta
-Tak, emmm... Bo znalazłem coś w bibliotece...
-Naprawdę? Świetnie!- zawołała entuzjastycznie Żaneta i ruszyła w stronę drzwi- W takim razie chodźmy do biblioteki!
Chłopak szybko złapał ją za ramię z rozbawionym uśmiechem.
-Może najpierw się ubierzesz?- zaproponował wesoło.
Dziewczyna spojrzała w dół, na swój szlafrok i strzeliła buraka.
-Tak, emmm... Dzięki...- uśmiechnęła się zawstydzona i cofnęła się kilka kroków- To może... ja lepiej...
-Zaczekam tutaj- uśmiechnął się chłopak.

~~~~~~

Teodor wyszedł z pokoju, kierując się w stronę schodów. Niedługo kończyła się pora śniadaniowa, a on dosłownie padał z głodu. Oczywiście, nie żeby to była jakaś nowość.
Na korytarzu była masa ludzi. Grupki stały po kątach, bądź w drzwiach pokoi. Większość była zbyt zajęta sobą, ale niektórzy podnosili na niego wzrok, witali go wesoło i potem wracali do rozmowy, dużo gęstszej niż wcześniej. Cóż, zaleta bycia gwiazdą. W pewnym momencie zauważył dwa, znajome kitki w jednej z grup. Zatrzymał się i zmrużył trochę oczy, zastanawiając się czy się pomylił. Po chwili jednak ktoś radośnie krzyknął jego imię i po chwili z tłumu wyplątała się Eleonora i podbiegła do niego.
-Teo! Hey!- zawołała wesoło.
Teodor od razu się uśmiechnął i zmierzył ją wzrokiem. Wyglądała bardzo ładnie w jasno zielonych adidasach; szarawych, luźnych szortach; zielonej koszulce bez rękawków, z motywem uśmiechu i z delikatnym, dziewczęcym makijażem. Do tego miała słodkie, cukierkowe kolczyki z bransoletką i gumki do włosów z motywem wiśni. Wyglądła naprawdę przepięknie.
-Cześć, Eleanora!- zawołał blondyn- Ładnie wyglądasz...
Dziewczyna oblała się rumieńcem.
-Pfff... Dziękuję...- uśmiechnęła się słodko- Idziesz na śniadanie?
-Tak, a ty? Byłaś już na śniadaniu?
-Nie...- machnęła ręką- Zagadałam się i troszkę się spóźniłam... Idziemy razem?
-Jasne!- uśmiechnął się szeroko Teodor i ruszył obok blondynki w stronę schodów- Dzisij jest większze zamieszanie niż wcześniej...
-Wszyscy mówią o tym co się stało...- westchnęła Eleonora- Wiesz, z chłopakami i Britt...
-Oh... A jak się czuje Brittany?
-Myślę że coraz lepiej... Ręka sprawnie się goi i już tak nie boli, chyba że pod wpływem dotyku... Ale jest coraz lepiej.
 -To świetnie... Myślisz że zajęli się tym psem?
-Cóż, od rana policja się tam plącze... Nikt teraz nie może wejść do lasu, zabraniają nam...
-W sumie to się nie dziwię, wiesz? To naprawdę niebezpieczne...
-Tak, tak, wiem...- westchnęła Eleonora stając na dole schodów.

~~~~~~

Mam. Dość. Bloggera.

OK, dzisiaj jest mega nudno i tak dalej, ale po prostu za każdym razem gdy daję backspace, przecinek, kropka, enter czy chodźby nic, nagle przestaje pisać i przeglądarka przestaje odpowiadać... Mam dość...-.-przegle byźby nic,ka, opka dzisij jest

Mm
odówodóddtak, tak ,
t sumię 
-Wm...ć wejaz nczecol policj