Po drugiej stronie zwierciadla, cz.3

Czeeeesc :D Odkrylam sposob jak pisac rozdzialy z polskimi znakami xD

Brittany otworzyła oczy. Leżala w dużym łóżku, wśród czerwono-złotej pościeli. Obok siebie słyszala równe oddechy swoich sióstr oraz Charlene. Podparła się na łokciach i sięgneła pod poduszkę, czyli tam gdzie schowała telefon. Ziewając, spojrzała na ekran. Dochodziła dopiero siódma. Dziewczyna usiadła i potarła oczy wierzchem dłoni. Zastanawiała się czy wciąż ma coś do jedzenia w torbie. I jeśli nie, uda jej się zejść na dół do kuchni po jakiś prowiant i nie zabłądzić? Szczerze w to wątpiła.

Brittany odsłoniła złote zasłony, usiadła stawiając stopy na grubym dywanie i zmróżyła oczy. Okna w pokoju były szeroko otwarte a zasłony odsłonięte, więc światło słoneczne bez problemu dostawały się do pomieszczania, oświetlając każdy zakamarek pokoju oraz oślepiając ją. Rudowłosa podeszła do szafy i otworzyła ją. Przeleciała wzrokiem po ubraniach. Po krótkiej chwili zdecydowała się na zwykłe, jasne rurki, różową bluzkę z rękawem 3/4 która zawsze świetnie podkreślała figure rudowłosej oraz jeansową kamizelkę w tym samym odcieniu co spodnie. Rzuciła ubrania na łóżko i schyliła się by sięgnąć pod łóżko. Wyciągnęła spod mebla swoją czarną torbę sportową do której spakowała wszystkie niezbędne rzeczy. Otowrzyła ją jednym, zwinnym ruchem i sięgnęła po kosmetyczke, oraz ręcznik. Wyprostowała się, i jednym kopnięciem umieściła torbę znowu pod łóżkiem. Spojrzała po kolei na pozostałe trzy łoża. W każdym były zasłonięte zasłony i z każdego dobiegało senne mruczenie. Brittany oszacowała że zanim jej współlokatorki się obudzą zdąży wziąć prysznic.

Weszła do łazienki i rozejrzała się. Wczoraj weszła tu tylko po to by zobaczyć pomieszczenie, więc nie rozglądała się zbytnio. Łazienka była średniej wielkości, prostokątna. Ściany i podłoga były pokryte kafelkami w różnych odcieniach kawy. Na podłodze znajdowały się puchate, ciemne dywaniki. Po prawej od drzwi znajdowała się porcelanowa umywalka oraz szafki, na których stały świeczki. Nad umywalką wisiało duże lustro. Obok umywalek znajdował się ciemny, drewniany parawan, zapewne zasłaniający wanne. Na przeciwko lustra znajdował się, różwnież porcelanowy, sedes. Po jego lewej stronie stała nieduża szafka. Wszystkie meble zrobione były z ciemnego drewna, by współgrały z kolorzem ścian i podłogi. Całość sprawiała wrażenie przytulnego. Brittany zamknęła drzwi na zamek i zajrzała za parawan. Tak jak sądziła, zastała tam dużą wanne.

-W takiej wannie to można się relaksować!- pomyślała dziewczyna.  Uśmiechnęła się pod nosem na myśl o prysznicu który został w domu i położyła swoje rzeczy na klapie sedesu.

Alvin narzucił na głowę kaptur bluzy i spojrzał na sąsiednie łóżka. Teodor i, o dziwo, Szymon wciąż głeboko spali, i wyglądali tak, jakby nic w świecie nie mogło ich teraz obudzić. Chłopak podszedł do otwartego okna i wychylił się przez nie. Mieli świetny widok na otaczające ich lasy oraz jezioro. Spojrzał w dół. Ich pokój znajdował się na siódmym piętrze, a centralnie pod jego oknem znajdowały się krzaki róż. Brunet wychylił się jeszcze troche i spojrzał w prawo. O ile było mu wiadomo, dokładnie cztery okna dalej znajdował się pokój dziewczyn. Widział ich balkon.

-Ciekawe czy wciąż śpią...- pomyślał chlopak siadając na szerokim parapecie okna.

Sięgnął do kieszeni bluzy i wyciągnął telefon. Spojrzał na godzine. Wpół do ósmej. Zmarszczył brwi. O tej godzinie Brittany jest już zwykle na nogach. Zeskoczył szybko z parapetu i podszedł do drzwi. Rzucił ostatnie spojrzenie na braci i wyszedł.

Podszedł pewnym siebie krokiem pod drzwi należące do pokoju dziewczyn i zawahał się. Powinien zapukac? Może jednak jeszcze śpią? Zrobił krok do przodu i przyłożył ucho do drzwi. Nie było nic słychać. Może jednak śpią? Chłopak niepewnie nacisnął klamkę, i uchylił lekko drzwi. Widział idealnie cały salonik. Przy drzwiach prowadzących do głownego pokoju stały buty dziewczyn. Niestety, nie mogł zajrzeć do sypialni ponieważ drzwi były zamknięte. Stał tak przez chwilę, nasłuchując jakiegokolwiek odgłosu dobiegającego zza drzwi świadczącego że któraś z dziewczyn nie śpi, ale nadaremno. ‎Otworzył drzwi szerzej i wślizgnął się do środka. Wydawało mu się że skądś dobiegał jakiś szum, ale nie mógł dokładnie zlokalizować skąd. Podszedł na palcach do drzwi i uchylił je. Wszystkie dziewczyny wciąż spały, a najlepszym na to dowodem były zasłonięte zasłony ich baldachimów. Już miał się wycofać, kiedy się zatrzymał. Chwila moment, łóżko Brittany jest puste! Alvin zupełnie zapomniał o pozostałych, śpiących dziewczętach i wszedł do sypialni. Nie było wątpliwości, zasłony łóżka rudowłosej były odsłonięte a łóżko puste i niepościelone. Brunet zmierzył wzrokiem jej łóżko i zatrzymał się na poduszcze. Coś spod niej wystawało. Książka, bądź zeszyt. Alvin podszedł do łóżka i wyciągnął książke spod poduszki. Był to gruby, skórzany, zabarwiony na różowo zeszyt. Chłopak otworzył go na pierwszej stronie, na której było napisane:

Wlasnosc Brittany Miller. Nie dotykac, nie brac, nie czytac, chyba ze jestes Brittany Miller.

Alvinowi zajęło chwilę odczytanie skomplikowanego, pełnego zawijasów stylu pisma Brittany. Kiedy to zrobił, doznał olśnienia. To jej pamiętnik! Chłopak obejrzał się przez ramię, zupełnie jakby ktoś miał go zaraz przyłapać. Może jednak nie powinien brać tego zeszytu? Może powinien odłożyć go na miejsce? Ale okazja, która umożliwia ci poznanie sekretów Brittany Miller jest jedyna w swoim rodzaju. Następna taka może się nigdy nie pojawić!

Alvin zaczął powoli przerzucać strony zeszytu. Na początku pojawiały się cytaty, teksty piosenek i zdjęcia właścicielki pamiętnika posegregowane chronologicznie. Brittany w przedszkolu. Brittany i Charlene na balu karnawałowym w pierwszej klasie podstawówki. Brittany na plaży z siostrami. Brittany z kuzynkami przy Statule Wolności. Brittany i Alvin śpiewający razem w szkolnym The Voice. Brittany na rozdaniu dyplomów w czwartej klasie podstawówki. Wspólne selfie Alvina i Brittany z jedenastych urodzin chłopaka. Wiele zdjęć przedstawiało właśnie  i c h  r a z e m.

Po wpatrywaniu się przez chwile w wspólne zdjęcie zrobione po przedstawieniu z okazji końcu roku, Alvin zorientował się że owy szum który cały czas słyszał ucichł, i ktoś się zbliża. W ostatnim momencie wrzucił pamiętnik z powrotem pod poduszke.

-Co ty tutaj robisz?!- usłyszał za sobą pełen oburzenia szept i odwrócił się na pięcie.

Brittany stała w drzwiach pokoju, owinięta w biały ręcznik i... i tutaj kończy się garderoba, którą miała na sobie.

-Przyszedłem sprawdzić czy śpicie- odparł Alvin po chwili zawahania, mierząc Brittany wzrokiem.

Dziewczyna zmroziła go wzrokiem, złapała za nadgarstek i wyciągnęła z pokoju, do saloniku.

-Nie nauczono cie że nie wchodzi się do cudzego pokoju, a już  z w ł a s z c z a  do pokoju  d z i e w c z y n y ?- syknęła.

-Pukałem.

-Wypad!

-Nie- odparł uparcie Alvin krzyżując ręce na piersi.

Brittany zmierzyła go morderczym spojrzeniem i poprawiła ręcznik

-Co ty tutaj robisz?- powtórzyła swoje poprzednie pytanie, tym razem już spokojniej

-Obudziłem się, nie wiem co robić, i chciałem sprawdzić czy któraś z was się przypadkiem nie obudziła- odparł Alvin

-W porządku. Więc co robimy?

-Może najpierw się ubierzesz, śliczna?- zaśmiał się Alvin opuszczając wzrok z oczu Brittany najpierw na jej biust a potem na jej nogi. I dokładnie tam zatrzymał się jego wzrok.

Brittany czuła jak robi się cała czerwona. Chociaż z innej strony... Jakiej reakcji spodziewała się po  A l v i n i e ?

-Może najpierw przestaniesz pożerać mnie wzrokiem, śliczny?- zapytała po chwili opierając ręce na biodrach- Przypominam ci, że masz dziewczynę!- dodała z przekąsem.

-Oj tam, do zdrady jeszcze nie doszło- odparł Alvin.

-Chwila, j e s z c z e ? Co masz na myśli?

-Ubierzesz się wreszcie czy nie?- odpowiedział pytaniem brunet.

-Jest ktoś?

-Nie, pustka.

-To rusz się!

-Po co ten pośpiech?

Brittany przewróciła oczami i wypchnęła chłopaka na korytarz, po czym sama wyszła z gracją.

-To gdzie teraz?- zapytała dmuchając w grzywkę.

Alvin rozejrzał się i oparł się o ścianę.

-Do śniadania jeszcze daleko... Moglibyśmy się tu poszwędać- powiedział.

-Zdajesz sobie sprawę że jeśli będziemy tu łazić bez celu, to na bank się zgubimy, prawda?

-Wydaje mi się, że odrobine przesadzasz. Przecież nie będziemy się aż tak zagłębiać żebyśmy się mieli zgubić!

-To się jeszcze okaże... No dobrze, w takim razie prowadź. Przetestujemy twój zmysł orientacji- rzekła ironicznie Brittany

-No to chodź- odparł Alvin i ruszył korytarzem.

Dziewczyna podążyła za nim. Przez dłuższą chwile szli w mileczniu, które szybko stało się przybijające. Słychać było tylko ich kroki po marmurowej podłodze. Brittany, korzystając z tego, że szła kilka kroków za Alvinem, zmierzyła go wzrokiem. Miał na sobie czerwoną, rozpinaną bluzę z kapturem, zwykły biały T-shirt, ciemne, sprane jeansy oraz czerwone adidasy. Jego włosy układały się w artystyczny nieład. Nawet w tak zwykłym, codziennym stroju wyglądał jak gwiazdor, którym w sumie jest.

Zaczęli się wspinać schodami. Potem inny korytarz i kolejne schody. Brittany zaczęła wątpić w to czy uda im się wrócić i nie zabłądzić.

-Mieliśmy się zbytnio nie oddalać- powiedziała zatrzymając się u podnóży schodów.

Alvin obejrzał się przez ramie.

-Znam drogę powrotną- powiedział- Wszystko gra. O co się tak martwisz?

-Może o to że się zgubimy- prychnęła dziewczyna- Zwłaszcza że to  t y  prowadzisz...

-Przesadzasz! Weź zaufaj!

Brittany pokręciła głową i zaczęła wspinać się po marmurowych schodach.

-Może Alvin ma racje? Powinnam się zrelaksować. Co z tego że się zgubimy? To może być zabawne. W takich zamkach zawsze jest dużo fajnych rzeczy. Poza tym, przecież mu ufam. A w dodatku, opcja zgubienia się i zostania z Alvinem  s a m  n a  s a m  w wielkim zamku jest bardzo kusząca...- pomyśłała Brittany

-Uważaj na stopień- powiedział nagle Alvin

-Słucham?- ocknęła się dziewczyna.

Za późno jednak. Nie zauważyła stopnia który oddzielał jeden korytarz od drugiego. Czuła jak traci równowage. Wydała z siebie zduszony krzyk i zacisnęła powieki przygotowując się na spotkanie z podłogą.

Ale nic takiego się nie stało. Mniej niż sekunde później, poczuła silne ramiona które oplotły ją w pasie, ratując przed upadkiem. Otowrzyła oczy. Alvin obejmował ją w pasie, i pomógł stanąc o własnych siłach, jednak wciąż nie wypuszczając jej z objęć.

-Wszystko dobrze? Nic ci nie jest?- zapytał cicho

Brittany z początku nie była w stanie odpowiedzieć. Stali  n a p r a w d e  blisko siebie. Ich twarze dzieliło zaledwie kilka centymetrów. Patrzyli sobie prosto w oczy. Słyszeli i czuli swoje oddechy. Oba pachniały miętą. Dziewczyna zastanawiała się czy bicie serca które słyszy należy do niej czy do Alvina. Brittany zdając sobie sprawe z tego wszystkiego, między innymi z sytuacji i pozycji w której się teraz znajdują, poczuła się jakby ktoś oblał ją gorącą wodą. Czuła to przyjemne ciepło od stóp do głow.

Wówczas zorientowała się że jej wybawca oczekuje odpowiedzi.

-Tak, jestem cała... Dziękuje...- odparła z trudem i tak samo cicho jak Alvin.

Wciąż stali blisko siebie. Żadne z nich się nie ruszało. Alvin stał, obejmując rudowłosą, a Brittany, trzymając się kołnierza bluzy chłopaka, jakby bojąc się że zaraz znowu upadnie. Oboje nie przestawali patrzeć sobie głeboko w oczy.

Brittany, pod wpływem czekoladowych oczu bruneta, złapała się jeszcze mocniej jego bluzy, czując że nogi robią jej się jak z waty.

-Czy on/a zawsze miał/a takie hipnotyzujące oczy...?- pomyśleli równocześnie.

Alvin stał, obejmując Brittany. Nie wiedział dlaczego, ale nie chciał jej puszczać. Chciał tak stać, blisko niej, i patrzeć jej w oczy. W ciszy. Bez niepotrzebnych słów. Dopiero wtedy zdał sobie sprawe z tego jakie Brittany ma piękne oczy. Gdy patrzył jej w oczy, czuł jedną wielką pustke w głowie. Nigdy wcześniej nie zwracał na to uwagi, ale teraz zauważał szczegóły których wcześniej nie widział. Na przykład to, że Brittany, w stosunku do niego, jest dosyć niska. Sięgała mu trochę wyżej, niż do nosa. Albo, tak jak już mówił, jej oczy. Przypominały diamenty, bezchmurne niebo, lub krystalicznie czysty ocean. Alvin, w tamtym momencie pomyślał, że nie miałby nic przeciwko śmierci poprzez utonięcie w  t a k i m  oceanie. Wtedy zdał sobie sprawe z tego, jak szybko bije mu serce. Praktycznie słyszał każde jego uderzenie. Zaczął się zastanawiać czy Brittany też to słyszy.

Dopiero wówczas zdał sobie sprawe z tego co się dzieje.

-Co ja wyprawiam?!- pomyśłał i zamrugał kilkakrotnie.

Pomyślał o Charlene, i odwrócił wzrok od oczu Brittany. Odchrząknął głośno.

-Hmmm... Eeee... Idziemy dalej?- zapytał niepewnie.

Brittany puściła brzeg jego bluzy i zrobiła krok do tyłu. Jej policzki płonęły.

-Nie, ja... idź sam- odparła cicho

-Dlaczego?

-Ja... ja już wracam. Pogadamy później- odrzekła szybko Brittany, mineła Alvina w przejściu i szybko zbiegła po schodach.

OK, to by bylo na tyle. Krotkie, ale mysle ze emocjonujace :D