Po drugiej stronie zwierciadla, cz.8

Czeeeesc! :D Dobra, sluchajcie, jest sprawa... Odrobine sie martwie, bo liczba komentarzy naprawde spada. W zeszlym tygodniu wstawilam dwa posty, a skomentowaly je chyba tylko trzy osoby...

Alvin patrzył się na własne odbicie szeroko otwartymi oczami. Zacisnął powieki i zaczął się cofać, próbując oddalić się od owego pisku. Z ulgą stwierdził że ten, kiedy tylko lustro znikło mu z pola widzenia, ucichł.

Stał tak przez chwilę, szybko oddychając, by się uspokoić i zebrać myśli. Najpierw rozmawia z jakimś dziwnym, magiczny, g a d a j ą c y m  lwem, a teraz to lustro.

-Co się tutaj dzieje?!- zastanawiał się brunet.

Alvin wziął głeboki oddech i zerknął na zegarek. Dochodziła dziewiąta. Jeśli nie wróci szybko, znowu zaczną go szukać. Chłopak zdecydowanie nie miał ochoty na kolejną burę od Szymona.

Alvin obejrzał się ostatni raz w stronę lustra. Widział je kątem oka, stojące w blasku światła. Takie bezbronne i niewinne.

Tak przynajmniej powinno wyglądać.

Chłopak spojrzał z nieufnością w stronę lusterka jednej z toaletek znajdującej się w pomieszceniu i wydał z siebie zduszony okrzyk. Zamiast własnego odbicia widział Ignis. Lew patrzył mu prosto w oczy. Wyglądał jak jego własne odbicie, ponieważ doskonale odtwarzał wszystkie jego ruchy. Ale przecież to niemożliwe!

Zanim Alvin zdążył jakkolwiek zareagować, lew zniknął, i w lustrze znowu pojawił się Alvin.

Kiedy tylko to się stało, brunet pobiegł jak najszybciej w stronę drzwi. Te, po tym jak się zatrzasnęły same, wciąż były zamknięte.

-Błagam, niech będą otwarte... Błagam, niech będą otwarte... Błagam, niech będą otwarte...- modlił się w myślach naciskając klamkę. Ku jego uldze, drzwi otworzyły się bez najmniejszego problemu.

Chłopak wypadł na korytarz, zatrzasnął za sobą drzwi i puścił się biegiem w dół schodów, starając się uciec od tamtego pisku, który wciąz zdawał się brzmieć mu w głowie.

Zatrzymał się dopiero kiedy znalazł się w korytarzu gdzie znajdowały się sypialnie. Oparł się o ściane, i zamknął oczy, próbując złapać oddech. Alvin, jako szkolna gwiazda piłki nożnej, był zdecydowanie lepszy w sprincie niż w długich dystansach.

-Alvin? Wszystko gra?- usłyszał nagle znajomy głos.

Chłopak podniósł głowę i zdrętwiał.

~~~~~~

Szymon siedział na brzegu jeziora, na komieniu i co jakiś rzucał kamienie w wodę i obserwując jak obijają się od tafli wody.

-To troche dziwne, nie sądzisz?- zapytał za nim Teodor. Chłopak siedział na innym, mniejszym kamieniu i patrzył się jak brat puszcza kaczki, jednocześnie przegryzając pestki słonecznika.

-Ta, wiem...- westchnął okularnik- Ale nikomu nie powiesz, co?

-Co ty, w życiu!
-Mhm... Myślisz że to mógłybyć tylko sen?

-Może- wzruszył ramionami blondyn- Ale chyba byś wiedział gdybyś przysnął, czy coś...

-Tak, i to jest najdziwniejsze. Może poszedłem do biblioteki, zająłem się jakąś książką i przysnąłem. Ale ja tego po prostu nie pamiętam!

-Może to po prostu nie był sen...?- zaproponował Teodor

-To  m u s i a ł  być sen, Teo! Przecież to wszystko... Ten lis, telepatia, jakaś magia... To nie istnieje naprawdę!- odparł Szymon rzucając kolejny kamień w wodę

-Może nie tylko tobie się to przydarzyło...?

-Co masz na myśli?- Szymon zmarszczył brwi i obrócił się w stronę brata.

-No... wiesz... nic, po prostu... Wiele jest takich dziwnych i niewyjaśnionych sytuacji...- odparł po chwili zawahania Teodor

-Teo, powiedz prawdę. Co chciałeś powiedzieć?- przyciskał Szymon zeskakując z kamienia

Teodor podniósł wzrok i spojrzał na brata niepewnym wzrokiem. Po chwili milczenia westchnął i usiadł po turecku.

-Chciałem powiedzieć że nie tylko tobie się to przydażyło.

-To znaczy?- dociekał Szymon

-Ja... no wiesz, też mi się to przydażyło.

-Co? Naprawdę? Jeśli nas obojgu spotkało to już nie jest sen! No, mów dalej.

-Byłem w zatoczce i po chwili z lasku wyszedł niedźwiedź- odrzekł Teodor i spojrzał na zdziwione spojrzenie brata- Tak, niedźwiedź. No i oczywiście, przestraszyłem się, ale on powiedział abym się nie bał. Nazywał się Lapidiem czy jakoś tak.

-Lapidem- poprawił go Szymon po czym spojrzał w stronę jeziora zamyślonym wzrokiem, jakby głęboko nad czymś rozmyślał- To po łacinie kamień...

-Myślisz że co coś znaczy?

-Co konkretnie?

-Ten niedźwiedź przyszedł do mnie i zaczął mówić o mojej odwadze. Potem wspominał coś jeszcze o czymś co nam się przydaży, i że powinienem się przygotować...

-Że coś nam się przydaży?

-Tak.

-Hmmm... Mniej więcej to samo mówił mi Somnium- odparł Szymon- Ten lis- dodał zauważając zdezorientowaną minę brata.

-Ah...

-Kamień i iluzja... Co te dwie rzeczy mają ze sobą wspólnego?

-Nie mam pojęcia, to ty jesteś tu od myślenia.

-No i jeszcze te ostrzeżenia które nam przekazywali...- kontynuował Szymon zupełnie ignorując brata. Chodził w to i z powrotem wzdłóż kamieni- To wszystko jest jakoś dziwnie połączone, i ja to wiem, po prostu wciąż nie mogę odkryć dlaczego- dodał zatrzymując się- Chyba że to jest... O. Mój. Boże!

-Co jest? Co jest?- zapytał Teodor wstając

-Chyba wiem co jest grane- odparł Szymon ruszając w stronę zamku

-Hej! A ty dokąd?

-Do biblioteki! Dołącz do mnie później jeśli chcesz!- zawołał Szymon przez ramię i puścił się biegiem w górę schodów.

~~~~~~

Brittany podeszła powoli do Alvina. Zatrzymała się kilka kroków od niego. Chłopak stał oparty o ścianę, i oddychał szybko z zamkniętymi oczami, zupełnie jakby właśnie przebiegł maraton.

-Alvin? Wszystko gra?- zapytała.

Chłopak podniósł wzrok i spojrzał na nią zaskoczony.

-Britt? Co ty tutaj robisz?

-Eee... tymczasowo mieszkam?- zakpiła dziewczyna

-Oh, mam na myśli co ty tutaj robisz  t e r a z! Nie powinnaś być nad jeziorem, przed lustrem, lub plątać się po zamku w poszukiwaniu twego księcia z bajki?

-Ha-ha-ha, ależ śmieszne- mruknęła Brittany- Co ci się stało?

-Biegłem- odparł krótko Alvin

-Aha... Jesteś strasznie blady... N a  p e w n o  wszystko gra?

-Tak, Britt, nic mi nie jest, OK?- burknął niezbyt uprzejmnie brunet

-No dobra, dobra, w porządku! Widzę że nie jesteś w humorze do rozmów, więc już ci nie przeszkadzam!- odrzekła dziewczyna mijając go.

Alvin spojrzał na nią ukradkiem i przygryzł dolną wargę. Po chwili westchnął.

-Brittany...- zaczął odwracając się w jej stronę.

Dziewczyna zatrzymała się, i po chwili zawahania odwróciła się.

-Tak?

-Słuchaj, ja... ja po prostu... eh, nie bardzo wiem jak zacząć...

-Weź głęboki wdech i powiedz co masz powiedzieć- poradziła Brittany uśmiechając się lekko.

-Przepraszam cie za wcześniej- wypalił Alvin.

Brittany spojrzała na niego w milczeniu, jakby prosząc o kontynuowanie.

-Mam na myśli że... po tej całej sytuacji tam, na korytarzu, zupełnie cie olałem, jakbyś nie istniała...

-Oh... Tak, masz o co przepraszać- rzekła Brittany

-Tak, wiem. I... wiesz, nie chciałbym aby to wszystko zniszczyło jakoś nasze relacje, czy coś...

-Też tego nie chce.

-To... może... zapomnimy o tym co się stało?- zaproponował Alvin

-Tak będzie najlepiej.

-To... Hmmm... Masz ochotę na spacer brzegiem jeziora?- zasugerował Alvin- W ten sposób moglibyśmy wreszcie wykorzystać piękną pogodę!

-Jestem zdecydowanie za! Daj mi chwilę, jeśli mamy zamiar się kąpać, to ja idę się przebrać!- zaśmiała się Brittany i czmychnęła do sypialni dziewczyn.

~~~~~~

Charlene opierała się o barierkę balkonu i obserwowała las i jezioro. Myślała o Devilishy i o tym co jej powiedziała. Gdyby jednak się zgodziła na tej propozycję, jak by to wygladało?

Z zamyśleń wyrwał ją odgłos trzaśnięcia drzwiami. Odwróciła się by spojrzeć w tamtą stronę. To Brittany weszła do pokoju i od razu podeszła do szafy.

-Siemka, Charlie, co sama siedzisz?- zapytała zaglądając do swojej szówlady

-Ah, czasami każdy potrzebuje czasu na osobności z samym sobą by pomyśleć nad pewnymi sprawami- odparła dziewczyna wchodząc do pokoju- A ty co robisz?

-Przebieram się- odrzekła Brittany wyciągając kilka strojów kąpielowych- Jak sądzisz, który będzie najlepszy?- dodała pokazując je blondynce

-Hmm... To bikini- uśmiechnęła się Charlene wskazując na jeden z dwóczęściowych stroi- Idziesz nad jezioro?

-Yup. Z Alvinem- przytaknęła Brittany wstając

-Z  A l v i n e m?

-Mhm...

-Oh... Wiesz, chyba jednak to bikini to nie jest najlepsze wyjście. Co powiesz na któryś z twoich sportowych stroi kąpielowych? Te co wszystko zakrywają?- zaproponowała Charlene śmiejąc się

-Ta, zapomnij!- zaśmiała się Brittany

-No słuchaj, opcja że Alvin będzie cie pożerał wzrokiem nie zbyt mi pasuje!

-To masz problem, moja droga!

-Hah, wiesz... nie chce tu siedzieć sama. Mogę iść z wami?

Brittany zatrzymała się w drzwiach prowadzących do łazienki i obróciła się by spojrzeć na przyjaciółkę.

-Jeśli chcesz, to jasne, chodź- powiedziała po chwili.

Charlene skinęła głową i sięgnęła do własnej szówlady i wyjęła swój ukochany kostium kapielowy

-Ty idź pierwsza się przebrać- rzekła do rudowłosej zauważając że dziewczyna wciąż stoi przy drzwiach łazienki- Ja w tym czasie wezmę dla nas jakieś sukienki.

Brittany pokiwała głową i zniknęła w łazience.

Charlene rzuciła kostium kąpielowy na łóżko i otworzyła szafę i przeleciała wzrokiem bo ubraniach. Po jakiś pięciu minutach wybrała po sukiencę zarówno dla siebie jak i dla Brittany. W tamtym momencie rozległo się pukanie do drzwi i po pokoju zajrzał Alvin.

-Hej, przebrałaś się już?- powiedział i zauważył Charlene- O, cześć!

-Siemka!

-Gdzie Brittany?- zapytał Alvin wchodząc po środka

-Przebiera się w łazience- odparła Charlene- Ey, nie będziesz miał nic przeciwko gdybym poszła z wami, prawda?

-Nie, no co ty, śliczna! Jak pójdziesz to będzie nawet lepiej!- zaśmiał się Alvin obejmując blondynkę w pasie

-Hah, mówisz?- uśmiechnęła się Charlene oplatając ręce w okół szyi Alvina

-Mhm... Jasne, bez ciebie to nie ma zabawy.

Charlene zaśmiała się perliście, wspięła się na palce i pewnie pocałowała bruneta. Chłopak przeniósł dłonie na jej biodra i delikatnie ją do siebie przyciągnął. Dziewczyna oparła się o jego klatkę piersiową, wciąż go całując.

-Ek-chem! Te, gołąbeczki, takie coś to na osobności!- usłyszeli po chwili za sobą i odsunęli się od siebie.

Brittany stała w drzwiach łazienki, z dłońmi na biodrach, w stroju kąpielowym.

-Ooooo! Podoba mi się!- powiedział Alvin uśmiechając się głupio. Charlene natychmiast zdzieliła go w ramię.

-Phi! Zjeżdżaj!- prychnęła rudowłosa podchodząc do łóżka.

-Dobra, dobra! Przecież tylko żartuję!- bronił się Alvin unosząc ręce w obronnym geście

-Hej, zejdziemy na dół do kuchni żeby sprawdzić czy dadzą nam jakieś jedzenie na piknik czy coś w tym stylu?- zaproponowała Charlene

-Nieźle. Ty się przebierz, a Alvin i ja zejdziemy do kuchni. Możemy się spotkać w głównym wejściu, co wy na to?- zaproponowała Brittany szybko ubierając sukienkę i wsuwając na nogi japonki.

-Ja jestem za! To co, Charlie, widzimy się w głównym wejściu!- dodał Alvin, złapał Brittany za nadgarstek i razem wyszli z pokoju cały czas się popychając lub szczypiąc.

-Ta, jasne... widzimy się na dole- mruknęła Charlene z przekąsem odprowadzając ich wzrokiem.

~~~~~~

Żaneta weszła do biblioteki i ruszyła w jej głąb, by zając jedno z miejsc znajdujących się z daleka od spojrzeń niechcianych ludzi*.

Kiedy tylko minęła róg regału, zatrzymała się. Ujrzała Szymona siedzącego w najgłębszym kącie stołu, ślęczącego nad kilkoma książkami.

-Szymek...?- zapytała siadając obok.

Chłopak podniósł głowę zaskoczony, ale kiedy zauważył że to ona, uśmiechnął się.

-O, cześć Żan!

-Co porabiasz?

-Cóż... Em...

-Szymek, ukrywasz coś przede mną?

-Nie, no co ty?

-Tak samo zareagowałeś kiedy zapytałam się co się stało tamtego dnia kiedy nie przyszedłeś na spotkanie.

-Ja tylko...eee...- jąkał się chłopak

-Szymon, możesz mi zaufać, naprawdę. Jeśli to jakiś sekret, nie martw się, nikomu nie powiem.

-Nie o to chodzi, Żan...

-To o co?

-Nie jestem pewien czy mi uwierzysz. To jest... dosyć dziwne, i nienormalne. Właściwie sam nie jestem do końca pewien czy to nie był sen.

-Opowiadaj!- odparła Żaneta uśmiechając się.

Szymon nie mógł oprzeć się jej proszącemu, promiennemu uśmiechu i westchnął.

-Tylko... nie uznaj mnie za dziwaka, dobrze?- poprosił

-W życiu bym tak nie pomyślała!- odparła od razu Żaneta

-Więc... ostatnio... wiesz, po zobaczeniu cie z tym chłopakiem...

-Oscarem- przerwała mu łagodnie Żaneta

-Tak, tak, tak, on. No i... wiesz, wycofałem się na sam tył biblioteki. I po chwili... stało się coś naprawdę dziwnego.

-Co takiego?- dopytywała Żaneta

-Cóż... Z nikąd wyszedł lis.

-L i s ?

-Tak, lis. Wiem, nawet to brzmi dziwnie ale to jeszcze nie koniec. On był... inny. Miał ametystowe oczy, i futro w kilku odcieniach fioletu. No i był dwa razy większy niż normalny lis- powiedział Szymon sięgając po ołówek i kartkę papieru po czym naszkicował Somnium. Podniósł niepewnie wzrok by spojrzeć na Żanetę. Ale dziewczyna o dziwo nie patrzyła się na niego jak na pajaca. W ogóle się na niego nie patrzyła. Wpatrywała się w rysunek wykonany przed Szymona z błyszczącymi oczami- Oprócz tego za nim unosiła się... coś na wzór fioletowej mgiełki- dodał po chwili

-Wow... To wszystko brzmi...

-Dziwnie? Tak wiem, ale, daje ci słowo, mówię prawdę!

-Szymon, nie musisz mi dawać żadnego słowa, wierzę ci. Miałam na myśli, że... no wiesz, to wszystko brzmi tak niesamowicie. Zupełnie jak w jakiejś książce!

-S e r i o ? Wierzysz mi?

-Tak, ja...- zaczęła Żaneta i sięgnęła po kolejną kartkę papieru i delikatnie wyjęła Szymonowi ołówek z dłoni- Spotkało mnie coś podobnego.

-Co znaczy?

Żaneta uśmiechnęła się do niego i zabrała się za rysowanie. Szymon zajrzał jej przez ramię. Po kilku sekundach jej szkic zaczął nabierać formy. Był to przepiękny orzeł.

-Wow...

-Spotkałam ją gdy byłam na polanach. Była cała biała, z szarymi oczami- odparła Żaneta rysując ostatnie detale po czym podsunęła Szymonowi rysunek- Rozmawiała ze mną. Nazywała się Aer.

-Powietrze?

-Tak, wiem! Też się zdziwiłam! Dlaczego miałaby się nazywać Powietrze?

-Ten lis... Nazywał się Somnium... Teo też spotkał tego typu zwierzę.

-Teo też?

-Tak. On spotkał niedźwiedzia. Ten z kolei nazywał się Lapidem to znaczy...

-Kamień- dokończyli razem

-Jak sądzisz, co to znaczy?- zapytała po chwili milczenia Żaneta

-Miałem pewną teorie- odparł Szymon- Czy ta orlica powiedziała ci coś konkretnego?

-Cóż... Mówiła mi o pewnych moich aspektach, ale potem... Hmmm... Powiedziała mi coś na wzór ostrzeżenia.

-Ostrzeżenia mówisz...?- zamyślił się Szymon

-Tak. Mówiła coś że... coś się niedługo wydarzy. Dodała że to będzie dotyczyło nas wszystkich. Mówiła też że to nie będzie ani pozytywne, ani negatywne. Neutralne.

-Podobne rzeczy mówił mi Somnium... Tak samo Teodor z tym niedźwiedziem!- zauważył Szymon

-To  m u s i  coś znaczyć. To... mówiłeś że masz jakąś teorie. Co takiego?

-Wiesz... Teraz zaczyna mi to bardziej pasować, dzięki tobie.

-Dzięki  m n i e?- zdziwiła się fiołkowooka

-Tak! Zobacz, kamień, powietrze, i iluzja. Kiedy to słyszysz, co pierwsze przychodzi ci do głowy?- zapytał Szymon

-Hmmm... Cztery żywioły. Woda, Ogień, Ziema i powietrze...- odrzekła Żaneta i wydała z siebie zduszony okrzyk- P o w i e t r z e !

-No właśnie! Powietrze to jest oczywiste. Za to kamień zaliczałby się do ziemi. Ale wciąż nie wiem o co chodzi z iluzją, dlatego wziąłem kilka książek. Legendy, naukowe teorie, baśnie... Może coś się przyda.

-Moglibyśmy też poszukać w internecie.

-Hmmm... To też może być. Mam laptop w pokoju. Schowałem go pod poduszką. Mogłabyś...

-Po niego pójść?- dokończyła Żaneta uśmiechając się

-Tak, właściwie to tak- zaśmiał się Szymon- Mogłabyś?

-Jasne, nie ma problemu. Ty tu myszkuj, ja za chwilę wracam. Po drodze poszukam Alice, może poda nam hasło do Wi-Fi- rzekła Żaneta wstając

-W porządku.

-Ah, i jeszcze jedno... Teo też o tym wie?

-Tak, powiedziałem mu o wszystkim. To właśnie wtedy opowiedział mi o tym niedźwiedziu.

-Myślisz że komuś powie?

-Nie sądze... Nawet jeśli, to raczej nikt mu nie uwierzy.

-Tia... niektórzy ludzie mają naprawdę ograniczoną wyobraźnię.

-Prawda?- odrzekł Szymon robiąc zdziwioną minę

Żaneta zaśmiała się rozbawiona, i oparła się o stół, ''przypadkiem'' dotykając dłoni Szymona. Na szczęście tego nie zauważyła, ale chłopak spłonął rumieńcem. Uśmiechnęła się do niego promiennie i odeszła.

No, to by było wszystko. Mam wrażenie że to najdłuższy rozdział z tej serii xD Ostatnio piszę dużo o Simonette :D Ale to dobrze, oni są tacy cute ^.^ Wiecie... muszę coś napisać z Theonore, i z Alvittany. Ostatnio bardzo ich mało ;_; xDDD

To co myślicie o tym pomyśle? Mam na myśli te zwierzęta- podoba wam się? Mam nadzieje że tak :***

P.S. Hah, dałam wam odpowiedź na pytanie z rozdziału 6 :P xD