Po drugiej stronie zwierciadla, cz.10

Czesc ludzie :*** Co tam? :D

Alvin siedział na piasku, pod drzewem wpatrzony w nieskończoność. Obok niego Charlene leżała na ręczniku i mówiła coś do niego, ale chłopak zupełnie tego nie słuchał. Prawdę mówiąc nie słyszał niczego co działo się w okół niego. Myślał o Brittany. Obiecali sobie że taka sytuacja się więcej nie powtórzy. A jednak się powtórzyła. Co gorsza, Alvin pomyślał że dałby sporo za więcej takich chwil sam-na-sam z Brittany. Kiedy tylko o tym pomyślał skarcił się w myślach. Jak może tak myśleć! Przecież Brittany to tylko jego przyjaciółka! Jego kumpela! To Charlene jest jego dziewczyną! To ją kocha!

Chłopak pokręcił kilka razy głową i spojrzał w stronę blondynki.

-No więc, co sądzisz?- zapytała dziewczyna

-Słucham?

-Eh... zwróciłeś w ogóle uwagę na to co mówiłam?- westchnęła Charlene

-No wiesz...

-To było pytanie retoryczne. To jest oczywiste że nie usłyszałeś ani słowa z tego co powiedziałam.

-W takim razie powtórz- poprosił Alvin

-Szkoda czasu- odparła Charlene

-Jak chcesz- Alvin wzruszył ramionami i spojrzał w stronę dróżki. Chciałby żeby Brittany wreszcie przyszła.

-Wiesz co? Ja idę popływać- mruknęła Charlene wstając- Ty tu siedź i rób co chcesz.

-Hej, jesteś zła? Co takiego zrobiłem?- zapytał Alvin również wstając

-Nic.

-No więc?!

-Alvin... z resztą, nieważne. Co ja ci będę wyjaśniać...- westchnęła blondynka ruszając w stronę jeziora

-Charlene, no!

-Po prostu odpuść!

~~~~~~

-No więc co niby mam zrobić?- zapytała Brittany opierając się o kolumnę swojego baldachimu.

-Wiesz... masz sporo opcji- odparła Żaneta

-Wolałabym te, w których ani Alvin ani Charlene nie zorientują się że coś jest nie tak.

-To nie masz opcji.

-Oh, to w takim razie daj mi te najbardziej logiczne i najlepsze!

-Cóż... w takim razie masz kilka opcji.

-Czyli?

-Możesz pogadać z Charlene.

-Zdecydowanie odpada.

-Albo pogadać z Alvinem.

-Tymbardziej!

-Możesz dalej użalać się nad swoim losem- odezwała się Eleonora chichocząc cicho

-Ha, ha, ha, aleeeż śmieszne!

-Możesz zrobić z siebie bóstwo i pokazać Alvinowi co traci.

-Ty by było zbyt wyzywające. Poza tym, Charlene nie jest głupia. Od razu by się zorientowała co jest granę.

-Hmmm... A gdybyś po prostu poszła tam, nad jezioro i obserwowała zachowanie Alvina w stosunku do ciebie?- zaproponowała Żaneta- W ten sposób mogłabyś się dowiedzieć czy twoje podejrzenia są słuszne.

-Hmmm... W sumie to ten pomysł brzmi najlepiej...- zamyśliła się Brittany, po czym zwróciła się do Eleonory- Jak myślisz? Uda się?

-Tylko jeśli będziesz sobą i nie będziesz panikować- odparła blondynka

-Hmm... No dobra, chyba nie mam wyjścia.

-To co? Idziesz tam do nich?

-Tak, pójdę- przytaknęła Brittany i zerknęła w lustro- Ale... wyglądam dobrze? Chyba mogę być sobą i równocześnie pokazać Alvinowi co traci, nie sądzicie?

Żaneta i Eleonora popatrzyły się na siebie i wybuchły śmiechem.

-Jasne, kto ci broni?

-Dobra! To ja lecę!- zaśmiała się Brittany i wyszła z pokoju krokiem rodu top modelki na pokazie mody.

Żaneta i Eleonora odprowadziły ją wzrokiem wciąż się śmiejąc.

-Żaneta!- zawołała po chwili Brittany z przedpokoju- Ktoś do ciebie!

Eleonora spojrzała na siostrę pytającym spojrzeniem. Żaneta zupełnie ją zignorowała, podniosła się z podłogi i dyskretnie wyjrzała na przedpokój. Odetchnęła z ulgą kiedy zobaczyła że to tylko Oscar.

-Cześć, Żan- uśmiechnął się chłopak

-Znasz kolesia, czy to raczej kolejny pseudo-fan?- zapytała Brittany półgębkiem

-Spokojnie, Britt, to mój znajomy- odparła Żaneta pochodząc do drzwi- I poza tym, to ty chyba miałaś iść do Alvina, co?

Brittany przewróciła oczami, minęła Oscara w drzwiach i ruszyła w stronę schodów.

-Przepraszam cie za nią- Żaneta zwróciła się do Oscara- Bywa trochę dziwna.

-Mam trzy siostry. Uwierz mi, wiem jak to jest.

Żaneta zaśmiała się i wyszła na korytarz, zamykając za sobą drzwi od pokoju.

-To... skąd wiesz że to nasz pokój?

-Dziewczyno,  w s z y s c y  wiedzą że w pokoju numer dwadzieścia-cztery mieszkają Wiewióretki!- odparł Oscar

-Hah, ta w sumie racja.

-Jesteś zajęta?- zapytał Oscar- Bo pomyślałem że moglibyśmy gdzieś razem pójść...

-To świetny pomysł! Bardzo chętnie!

-Naprawdę? Super! To... gdzie chciałabyś iść?

-Nie za bardzo znam ten zamek, ale wiem, że zwiedzanie go odpada, bo wolny czas mamy tylko do obiadu, bo potem zabierają nas do lasku- będziemy grać w podchody.

-Hmmm... Mam pomysł! Chodź! Spodoba ci się!- zawołał po chwili Oscar i złapał Żanetę za rękę.

-Eee... no dobra!- zaśmiała się brunetka i dała się pociągnąć chłopakowi.

~~~~~~

Alvin siedział w tym samym miejscu, w tej samej pozycji i z tymi samymi myślami. Tak bardzo chciałby przestać myśleć o Brittany! Ale nie może! Dlaczego?! To takie niesprawiedliwe! W dodatku podłe. To z jego winy te dwie sytuacje miały miejsce. A co jeśli Brittany nic do niego nie czuję, a on tylko robi jej mętlik w głowie? Ale przecież nie może z nią pogadać... wyśmiałaby go.

-Alvin...?

Chłopak obrócił się błyskawicznie. To Brittany podeszła do niego i oparła się o drzewo. Lekki wiaterek wprawił w delikatny ruch jej sukienkę, a słońce przebijające się przez gałęzie drzew ustawiały ją w doskonałym świetle. Dopiero wówczas Alvin zdał sobie sprawę jak Brittany świetnie wygląda. Swoje rude włosy związała w luźnego acz dokładnego kucyka wysoko na głowie. Wyzwoliła kilka kosmyków które układały się w lekkie fale w okół jej twarzy. Ubrana była w pudrowo-różową sukienkę z ramiączkami i dekoltem w formie serca. Górna część sukienki była prosta, wysadzana małymi diamencikami. Dół za to tworzyły urocze falbanki. Do tego dobrała białe baletki. Umalowała się delikatnym, codziennym makijażem. Wyglądała naprawdę cudownie.

-Britt... Hej...- wydukał chłopak wstając

-Wszystko gra? Pokłóciliście się?- zapytała Brittany spoglądając ponad ramieniem Alvina na Charlene. Dziewczyna siedziała na jednym z kamieni wystających z wody i wpatrywała się we własne odbicie w wodzie. Wyglądała na zamyśloną.

-Nie... znaczy... cóż, mniej-więcej, ale to nieważne.

-Hm... Myślisz że wszystko z nią OK?

-Nic jej nie będzie... Musi pobyć sama. Potem z nią pogadam- odparł Alvin oglądając się przez ramię na Charlene.

-Wyglądasz na zdenerwowanego... Wszystko w porządku, Alvin?

-Tak, jasne, Britt! Wszystko gra, to przez... tą szprzeczkę z Charlie, ale nie martw się. Przejdzie mi- powiedział chłopak drapiąc się po karku.

Brittany zmarszczyła brwi.

-Błagam, nie zorientuj się że kłamie... Błagam...- pomyślał Alvin

-Cóż, w takim razie... Może chciałbyś się przejść?- zaproponowała po chwili Brittany wskazując na dróżkę prowadzącą w głąb lasku- Uspokoiłbyś się, pogadalibyśmy... Co ty na to?

-Z dużą przyjemnością!- odparł od razu Alvin- Można prosić?- dodał uśmiechając się szelmowsko i wyciągnął rękę w stronę Brittany.

Dziewczyna zaśmiała się rozbawiona i wzięła go pod ramię.

-Można, można!

~~~~~~

Żaneta i Oscar stanęli przed dużymi, brązowo-złotymi, zdobionymi drzwiami.

-Co za nimi jest?- zapytała Żaneta

-Coś naprawdę świetnego. Zamknij oczy.

-No chyba żartujesz!

-Nie, zobaczysz! Efekt będzie dużo lepszy jeśli zamkniesz oczy!- namawiał Oscar

-Nie mam zamiaru zamykać oczu.

Chłopak otworzył usta i po chwili je zamknął, jakby się rozmyślił. Kilka sekund później uśmiechnął się znacząco.

-Cóż, jeśli nie chcesz zamykać oczu to nie- stwierdził i zrobił krok z stronę Żanety- Ale to pozwolę sobie wziąść- dodał i jednym szybkim ruchem zdjąć dziewczynie okulary.

-Hej! Moje okulary!- pisnęła Żaneta rozglądając się w około

-Hej, hej, hej! Spokojnie, Żan...- powiedział gdzieś z prawej Oscar delikatnie łapiąc Żanetę za ramiona by ją unieruchomić- Uspokuj się, nic ci nie będzie, zaufaj mi...

-Nie lubię niczego nie widzieć... Chce moje okulary...

-Spokojnie, zaraz ci je oddam, w porzadku?- odparł Oscar biąrąc ją za ręce- Dosłownie za minutę. A teraz chodź ze mną.

-Ja... nie jestem pewna czy to dobry pomysł...

-A to dlaczego?

-Jestem strasznie niezdarna... Potrafię się wywrócić z okularami, to co dopiero bez nich...- odparła cicho Żaneta

-Wyluzuj, Żan. Trzymam cie, nie upadniesz.

-Dajesz słowo...?

-Jasne, masz moje słowo, nie upadniesz- przytaknął Oscar delikatnie ciągnąc ją za sobą.

Dziewczyna pozwoliła mu na to. Kiedy weszli do owego pokoju, zmróżyła odrobinę oczy. Pomieszczenie było bardzo dobrze oświetlone.

-Chcesz te okulary?

-Tak, proszę, daj mi je!

Oscar zaśmiał się i podał jej okulary. Żaneta szybko je ubrała i wstrzymała oddech. Znajdowali się w bardzo dużej, okrągłej i dobrze oświetlonej sali. Jej ściany pomalowane były na kremowo, a podłoga wyłożona czarnym marmurem. Z sufitu zwisały kryształowe żyrandole. Taki sam, ale trochę większy znajdował się na środku sali. Pokój miał mnóstwo wysokich i szerokich okien, zasłoniętych białymi zasłonami. Na przeciwko drzwi, przy drugiej ścianie znajdowały się duże, szklane drzwi prowadzące na taras. Żaneta od razu wiedziała co to za miejsce. Sala balowa.

-Wow...- wydukała

-To nie jest wow... T o  jest wow- uśmiechnął się Oscar i delikatnie zmusił ją do spojrzenia w górę.

Sala posiadała wypukły dach, zrobiony ze szkła, co dodawało sali jeszcze więcej uroku.

-Wow...- powtórzyła Żaneta. Oscar zaśmiał się rozbawiony jej reakcją.

-Wyobraź sobie jak to musi wyglądać w nocy, podczas jakiegoś bankietu- powiedział rozglądając się w około.

-Niesamowicie...- odparła Żaneta- Jak sądzisz... kto chodził po tych podłogach?- dodała robiąc kilka tanecznych obrotów

-Damy dworu, księżny, księżniczki, księcie, ważni politycy, paladyni, królowe i królowie... W tej sali na pewno mieści się mnóstwo ludzi.

-Ten zamek coraz bardziej przypada mi do gustu!- zaśmiała się Żaneta

-Hah, do jest nas dwóch!- uśmiechnął się Oscar i zerknął na zegarek- Dobra, śliczna, myślę że powinniśmy już iść. Za pół godziny obiad, a zanim wrócimy...

-Oj, nie możemy zostać tu jeszcze przynajmniej pięciu minut?- jękneła Żaneta robiąc nieszczęśliwą minę, co sprawiło że jej przyjaciel wybuchł śmiechem.

~~~~~~

Alvin i Brittany od co najmniej pół godziny szli krętą dróżką przez lasek. Na początku cały czas rozmawiali i śmiali się, ale teraz zapadła między nimi przybijająca cisza. Szli obok siebie, wpatrując się w dróżkę, w milczeniu. Po chwili Alvin zwolnił. Wyraźnie słyszał szelst liści i dźwięk łamania gałązki.

-Britt... zaczekaj.

-Co jest?- zapytała Brittany oglądając się przez ramię by na niego spojrzeć.

-Nie wiem... mam dziwne wrażenie że ktoś nas obeswuje...- odparł Alvin rozglądając się w około

-Ja niczego nie widzę.

-Hmmm...

-Alvin, skarbie, zaczynasz widzieć rzeczy... Jesteś pewny że nie wziąłeś żadnego cukierka od nikogo obcego?

-Britt, niczego nie ćpałem! I nie mów do mnie jak do dziecka!- zdenerwował się chłopak

-Ale przecież ty jesteś dzieckiem!

-Jeśli ja jestem dzieckiem, to ty też, bo jesteśmy w tym samym wieku- zauważył Alvin

-Nie wydaję mi się- odparła Brittany śmiejąc się z wyższością

-Oh, czyżbyś nie wiedziała kiedy się urodziłaś?

-Wiem kiedy się urodziłam. Urodziłam się dwudziestego-ósmego stycznia, dwutysięcznego roku. Ty za to urodziłeś się osiemnastego lutego, tego samego roku.

-I co z tego?- prychnął Alvin krzyżując ręce na piersi

-No wiesz... teoretycznie rzecz biorąc jestem starsza o miesiąc. A to znaczy że dzieckiem tutaj jesteś ty- powiedziała Brittany opierając dłonie na biodrach.

-Słuchaj, jestem pewien, że... z resztą, nieważne. Zapomnij.

-Uwierz mi, chciałabym- burknęła pod nosem dziewczyna- To co, idziemy?- dodała uśmiechając się uroczo

-Pfff...- mruknął Alvin przewracając oczami- Dobra, chodź.

Dziewczyna odwróciła się na pięcie i ruszyła przed siebie, kiwając na boki swojego kucyka. Szła kilka kroków przed Alvinem, co po kilku minutach zaczęło go irytować. Kilka razy próbował wyminąć dziewczynę, jednak nieskutecznie. Brittany za każdym razem, ''nieświadomie'' i ''niechcący'' stawała tak, by umiemożliwić mu to. Po jakiś dziesięciu minutach takiej walki, dziewczyna zatrzymała się gwałtownie, przez co Alvin nieomal na nią nie wpadł.

-Co ci?- zapytał.

-K-krew...- szepnęła Brittany robiąc krok do tyłu- A-Alvin, k-krew...

Alvin stanął po jej prawej i zamarł. Kilka metrów przed nimi, na dróżcę znajdowała się spora kałuża krwi, z której ciągnęła się szkarłatna linia ciągnąca się w górę ścieżki. Coś tu ucierpiało i najwyraźniej próbowało uciekać.

Chłopak spojrzał na swoją towarzyszkę. Brittany stała jak wryta, wpatrując się w kałużę jak zahipnotyzowana. Jej klatka piersiowa unosiła się i opadała naprawdę szybko. Z daleka było widać jak z chwili na chwilę jej twarz robi się coraz bardziej biała.

-Britt... Britt, przestań patrzeć się na tą krew...- powiedział Alvin biorąc ją za rękę i delikatnie pociągając. Zero reakcji- Britt, rusz się, no...!

Dziewczyna zrobiła kolejny krok do tyłu i przechyliła się bezwładnie na lewo. Alvin złapał ją w ostatniej chwili, ratując przed zderzeniem z ziemią.

-Brittany!- szepnął przerażony chłopak. Natychmiast wziął rudowłosę na ręcę i zaniósł ją za pobliskie drzewo, z dala od widoku krwi.

Położył ją sobie na kolanach, z głową opartą o jego ramię. Delikatnie przyciągnął ją do siebie i przyłożył ucho do jej klatki piersiowej. Jej serce biło szybko i mocno, ale biło. Odsunął się trochę. Sama klatka piersiowa również się unosiła, teraz mimo iż wciąż szybko, zdecydowanie wolniej niż wcześniej.

-Britt... Britt, błagam cię, ocknij się!- szepnął Alvin czując że jego serce bije z taką samą szybką prędkością jak serce Brittany- Błagam cie, dziewczyno, nie rób mi tego! Otwórz oczy... Proszę cię, ocknij się...- dodał ledwo słyszalnie przykładając swoje czoło do czoła dziewczyny.

Wtedy znowu usłyszał ten szelest. Tym razem bliżej. Zignorował to. Wciąż tam siedział, nieruchomo, z zamkniętymi oczami i z nieprzytomną Brittany w ramionach. Modlił się w duchu by dziewczyna otworzyła oczy.

~~~~~~

Hej, to by było wszystko! Ucinam w najlepszym momencie, ah, ja zła kobieta xD Cóż, tak jak zawsze, mam nadzieje że się wam podoba :)

Czekam z niecierpliwością na komentarze :***