Po drugiej stronie zwierciadla, cz.9

Czeeesc :D Nie bardzo wiem co moge tutaj powiedziec, wiec... enjoy :***

-Britt, nie dasz sobie rady sama.

-Pff... Mów za siebie!

-Brittany, mówię serio.
-Ja również.

-Daj mi ten koszyk.

-Nie ma mowy!

-Dziewczyno, z daleka widać że wręcz  b ł a g a s z  o pomoc!

-Wcale że nie!

-Brittany, naprawdę, daj mi ten koszyk.

-Już ci coś powiedziałam. Nie, to znaczy nie.

-Dlaczego jesteś taka uparta?!

-Może dlatego że jak dam ci ten koszyk to potem będziesz się ze mnie śmiał, że jestem słaba i sama sobie nigdy nie radzę?

-Co? Nie!

-Oh, nie, wcaaale!

-Słuchaj, Britt, masz moje słowo, nie będę się śmiał. A teraz daj mi ten cholerny koszyk!

Brittany zatrzymała się by obejrzeć się przez ramię na chłopaka. Razem właśnie wyszli z kuchni, z koszykiem wypełnionym bo brzegi różnymi smakołykami (dop. Alvin: Jak to dobrze, że te kucharki to nasze fanki xD) a Brittany uwzięła się że to ona sama weźmie ten koszyk. Oczywiście, czego można było się spodziewać, dziewczyna ledwo mogła utrzymać koszyk, a trzymała go obiema rękoma. Ale jej duma nie pozwalała jej przyznać że nie daje sobie rady, i poprosić o pomoc. A już zwłaszcza Alvina!

-Ale no...

-Brittany- przerwał jej chłopak podchodząc do niej, po czym powoli zabrał jej koszyk.

Kiedy to robił, przypadkiem musnął palcami dłonie rudowłosej. Policzki Brittany natychmiastowo poczerwieniały.

-Wiedziałem że nie powinienem był dawać ci tego koszyka- kontynuował Alvin odkładając koszyk na bok i delikatnie ujmując jej dłonie. Wówczas dziewczyna zupełnie spłonęła rumieńcem- Zobacz, są całe czerwone.

Brittany zmusiła się do oderwania wzroku od Alvina i spojrzała na własne dłonie. Faktycznie, ich wewnętrzna strona była dosyć czerwona. Po krótkiej chwili, dziewczyna zaczęła czuć mrowienie w palcach. Alvin zaczął delikatnie i powoli rysować na jej dłoniach kręgi palcem.

-Rany, jeśli on teraz jeszcze spojrzy mi w oczy, to zupełnie się rozpłynę!- pomyślała dziewczyna podnosząc wzrok na twarz chłopaka.

Tak też się stało. Alvin podniósł głowę i spojrzał Brittany prosto w oczy. Rudowłosa od razu wstrzymała powietrze. Czuła uderzenie gorąca od stóp do głów. Po chwili jednak poczuła się jakby całe ciepło jej ciała gromadziło się tylko w policzkach.

-Wiesz... Lubię jak się rumienisz- powiedział po chwili Alvin uśmiechając się miekko.

Brittany wypuściła cicho powietrze i zupełnie dała się ponieść jego czekoladowym oczom. Czuła jak nogi robią jej się jak z waty.

Kilka sekund później przypomniała sobie nagle o tym co się wcześniej wydarzyło. Byli wówczas w bardzo podobnej sytuacji. A przecież jeszcze dzisiaj obiecali sobie że o tym zapomną, i że takie coś nigdy więcej się nie wydaży!

Brittany przeważnie dotrzymuję danych obietnic, ale w tamtej chwili postanowiła się zbuntować, i stwierdziła, że jak raz zrobi coś nie tak, to świat się nie zawali.

Tak więc się nie odsunęła.

Stali tam, na holu, trzymając się za ręce i patrząc sobie w oczy, kiedy Brittany to wszystko zaczęło się wydawać naprawdę złym pomysłem. Co za dużo to niezdrowo. Ostatecznie wstrzymała oddech, obiecując sobie że gdy tylko zabraknie jej powietrza, to odwróci wzrok.

-Zaraz ktoś nas zobaczy!- pomyślała. Miała coraz mniej powietrza.

-Charlene w życiu mi tego nie wybaczy!- jeszcze mniej powietrza.

-Będę się palić w pieklę!- długo będzie jeszcze w stanie wytrzymać?

-Jestem podłą złodziejką facetów!- z całych sił próbowała powstrzymać drżenie rąk

-Czy Alvin robi sobie jakieś nadzieje?- nie miała już powietrza

-A czy ja robie sobie jakieś nadzieje?- zaczynało jej się robić czarno przed oczami. I wtedy pfffuuuuuuuuuu! Dziewczyna w ulgą wzięła wdech i odwróciła wzrok.

-Eeee...- zaczęła.

Nie mogła nawet dokończyć. Ale to nie tylko z powodu nerwów. To było również z powodu odgłosu kroków które wyraźnie się zbliżały. Alvin i Brittany błyskawicznie się od siebie odsunęli.

-Hej, wiem, wiem, dużo czasu mi to zajęło! Przepraszam!- to Charlene weszła do pomieszczenia i podeszła do nich- Wszystko gra? Wyglądacie na jakoś dziwnie zestresowanych...

-Tak, jasne, wszystko jest w idealnym porządku!- odparli równocześnie Alvin i Brittany

-Hmmm... No dooobra...- mruknęła Charlene- O! Macie koszyk! Gratulacje!

-Tak, mieliśmy szczęście.

-Hej, może wyślemy eska do reszty z pytaniem czy chcą iść nad jezioro? Im nas więcej tym weselej, prawda?- zaproponowała Charlene opierając się o Alvina. Chłopak przez chwilę się zawahał, ale w końcu objął ją ramieniem, wciąż wpatrując się w Brittany.

-Tak, jasne, ja... Ja do nich napiszę- powiedziała rudowłosa śmiejąc się odrobinę nerwowo

-Britt, na pewno wszystko gra? Zachowujesz się dziwnie...

-Tak, dziwnie, ale nie bardziej niż zwykle. No dalej, dalej! Idźcie pierwsi, ja was dogonię. Poza tym musicie zająć jakieś dobre miejsce!- odrzekła Brittany popychając Charlene w stronę drugiego wyjścia

-Dobra, dobra!- mruknęła Charlene odsuwając się od rudowłosej- Idziemy już. Rany, wyglądasz jakby naprawdę ci na tym zależało- dodała mierząc przyjaciółkę wzrokiem, po czym zwróciła się do Alvina- Ale cóż. No dobrze, Romeo, bierz ten dziesięcio-tonowy koszyk i idziemy!

Blondynka ruszyła w stronę drzwi krokiem rodu top modelki, a Alvin skinął posłusznie głową i sięgnął po koszyk. Brittany za to odwróciła się w stronę schodów i ruszyła w ich stronę na tyle szybko, by uciec stamtąd ale by nie wzbudzać podejrzeń. Obejrzała się jeszcze przez ramię by spojrzeć na Alvina. Chłopak również się na nią oglądał.

~~~~~~

Żaneta, z laptopem pod pachą, weszła pewnie do biblioteki i od razu ruszyła w stronę najbradziej zagłębionego i opuszczeno stolika, gdzie czekał na nią Szymon.

-Hej, już jestem!- powiedziała siadając obok chłopaka

-Świetnie!- uśmiechnął się brunet- Udało ci się?

-Tak. Mam tutaj laptopa- odparła Żaneta stawiając laptop przed chłopakiem- I... Alice dała mi to- dodała i pomachała mu przed nosem małą, żółtą karteczką- Hasło!

-Świetnie!- powtórzył Szymon włączając komputer- Jesteś cudowna, Żaneta!

-Heh, dzięki...- uśmiechnęła się nieśmiało fiołkowooka- To... Udało ci się znaleźć coś ciekawego?

-Cóż, można powiedzieć że tak. Jest tutaj kilka naprawdę dobrych książek na ten temat. Ale większość z nich to baśnie lub legendy- odparł Szymon wskazując na książki które leżały na stole. Było ich co najmniej z dziesięć- Szukałem jeszcze zanim ty przyszłaś, więc całkiem sporo udało mi się znaleźć. A przynajmniej tak myślę. We wszystkich pozaznaczałem strony, więc jeśli chcesz możesz zobaczyć co znalazłem i powiedzieć co sądzisz.

-Może być- odrzekła Żaneta sięgając po najbliższą stronę- Hah, wiesz co?

-Co takiego?

-Zaprosiłeś mnie na randkę, a w między czasie siedzimy w blibliotece, z nosami w książkach, w poszukiwaniu informacji o paranormalnych zwierzętach.

-Zaprosiłem cie na randkę?

-W sumie nie wiem... Nie jestem pewna jak to określić... Randka wydaję mi się być najłatwiejszą opcją- wyjaśniła dziewczyna- Przeszkadza ci to?

-Nie, skądże!

-To dobre. Więc... jak już mówiłem, oto randka w stylu zupełnych moli książkowych. Nigdy na takiej nie byłam! Ale muszę ci powiedzieć że jest wręcz bosko!

Szymon zaśmiał się cicho.

-Cóż... kto powiedział że randka nie może się odbywać w bibliotece?

-Nie ja. W sumie, to... tutaj jest i tak romantycznie- uśmiechnęła się Żaneta wertując książkę.

-Ja bym powiedział że bardziej tajemniczo, ale myśl co chcesz- uśmiechnął się rozbawiony Szymon zerkając na brunetkę z błyskiem w oku

-W porządku!- zaśmiała się Żaneta.

Pomiędzy nimi zapadła cisza. Szymon zajął się szukaniem informacji w internecie, a Żaneta wyszukiwała informacje, nanosiła ewentualne poprawki i robiła zdjęcia niektórym stronom książek.

Szybko jednak, cisza zrobiła się przygnębiająca. Zarówno Szymon i Żaneta zerkali na siebie co jakiś czas, zastanawiając się czy powinni się odezwać, wyjśc pod pretekstem łazienki, czy raczej dać spokój.

Ostatecznie to Szymon przerwał ciszę.

-To... mówisz że to randka, tak?- zapytał

-Cóż, ja... no wiesz... Może, tak, ale...- jąkała się Żaneta czując jak się rumieni

-Hej, jeśli to randka to jestem nawet bardziej szczęśliwy z tego spotkania, niż wtedy gdy zapraszam cie jak przyjaciółkę.

-To teraz nie zaprosiłeś mnie jak przyjaciółkę?

-Nie... Nie sądze- odparł Szymon przysuwając się odrobinę do dziewczyny

-Wiesz... może głupio to zabrzmi, ale... fajnie że już nie zawsze myślisz o mnie jak o przyjaciółcę- powiedziała cicho Żaneta również się trochę przysuwając.

Siedzieli naprawdę blisko siebie. Ich twarze dzieliło mniej niż dziesięć centymetrów różnicy. W tamtym momencie, oboje pomyśleli jak to dobrze, że nikt nie może ich widzieć.

Szymon pochylił się w stronę Żanety i delikatnie zaczesał jeden z kosmyków jej włosów za ucho, po czym obniżył dłoń na jej szyję. Dziewczyna wstrzymała oddech z emocji i dyskretnie przeniosła wzrok na jego usta*.

Szymon już miał przysunąć się jeszcze bardziej, kiedy nagle zaczęła dzwonić komórka Żanety. Zarówno ona jak i Szymon spłonęli rumieńcem i odsunęli się od siebie, odwracając wzrok.

-Ja...eeee... to było...- jąkał się Szymon przeczesując włosy dłonią- Żan, ja tylko... emmm...

-Ja... powinnam odebrać...

-Tak, tak, jasne! Idź, ja... ja tu zostanę i będę dalej szukał.

-W porządku, to ja...- zaczęła Żaneta wstając i wyciągając komórkę. Kątem oka spojrzała na wyświetlacz. Brittany...- Później się widzimy, tak?

-Jasne, nie ma problemu.

Żaneta skinęła głową i szybko wyszła z biblioteki. Odebrała dopiero gdy zniknęła za rogiem.

-Britt, o co chodzi?- szepnęła ze złością w głosie- Nie mam czasu!

-Ż-Ż-Żan...- szlochała jej siostra. Brunetka od razu się wyprostowała.

-Co się stało?

-Ch-ch-chodź tu sz-szybko. P-potrzebuję cię!

-No dobrze, dobrze, ale gdzie jesteś? W pokoju?

-T-tak- odparła rudowłosa pociągając nosem

-W porządku. Za pięć minut będę, dobrze?

-Pośpiesz się- westchnęła drżącym głosem Brittany

-Już idę.

Dziewczyna rozłączyła się i ruszyła najszybszym krokiem na jaki ją było stać w stronę sypialni. Kiedy wreszcie wpadła do pokoju (dop. Żaneta: po tym jak raz potknęłam się o własne sznurówki i co najmniej trzy razy nieomal nie zaliczyłam gleby na schodach....><) jej mała siostrzyczka siedziała na łóżku, wtulona w Eleonorę i szlochała.

-Oj, Britt... Siostrzyczko, co się stało?- zapytała od razu Żaneta kucając przy łóżku.

-J-j-jestem złą osobą! J-j-jak m-mogę tak ba-bardzo chcieć od-odbić mojej przy-przy-przyjaciółce faceta?!- zaszlochała gorzko Brittany siadając prosto

-Hej, nie jesteś złą osobą!- zaprzeczyła łagodnie Eleonora biorąc Brittany za ręcę

-Właśnie! Britt, to nie twoja wina!

-J-j-jak to n-nie moja?! M-m-moja! N-nie powinnam p-przecież czuć t-tego co czuję!

-Brittany, posłuchaj. Nie obwiniaj się więcej, nie jesteś odpowiedzialna za to co czujesz. Nie płacz już proszę...- rzekła Eleonora. Brittany położyła głowę na jej ramieniu, wciąż cicho płacząc.

-Serce nie sługa, i ono wie najlepiej co jest dla ciebie najlepsze i czego chce. I twoje serce wyraźnie chce Alvina- dodała spokojnie Żaneta

-Ale przecież n-nie mogę z nim b-być...

-Tego nikt nie powiedział- odparła fiołkowooka siadając obok sióstr, po czym pomogła wytrzeć Brittany łzy- A teraz nie płacz już. Jesteś dzielna i silna!

-Żan... ty nie rozumiesz... nie mogę być z Alvinem, bo on jest z Charlene. Moją przyjaciółką!- powiedziała Brittany już bez łez, ale mimo to oddychała szybko, z przerwami

-Może powinnaś z nią o tym porozmawiać?

-I co jej powiem? ''Hej, Charlie, nie wiem czy wiesz ale cholernie podoba mi się Alvin, i w ogóle to mieliśmy za sobą kilka naprawdę uroczych sytuacji, ale to przecież nic że w głębi serca chce ci go zabrać, co nie? Wciąż możemy się przyjaźnić!''

-Wiesz... ona ma trochę racji...- odezwała się po chwili zamyślenia Eleonora- Każda opcja wyjaśnienia jej skończyłaby się katastrofą.

-Cóż, jeśli nie chcesz porozmawiać o tym z Charlene, to nie. Ale... na pewno musisz pogadać z Alvinem.

-C O ? ! Upadłaś na głowę?! Nie mogę mu powiedzieć prawdy!- zdenerwowała się Brittany zrywając się na nogi

-A to dlaczego?

-To zniszczyłoby zupełnie nasze relacje! Wyszłabym na totalną idiotkę! A co jeśli on jednak nie czuję nic więcej niż przyjaźń i wyśmieje mnie?!

-A może to zmieni wasze relacje na lepsze? A może cie zrozumie? A może jednak czuje coś więcej niż przyjaźń i wcale cie nie wyśmieje?

-To niemożliwe.

-Tego nie wiesz.

-Żaneta... Posłuchaj samej siebie. To brzmi absurdalnie. Alvin jest z Charlene od pięciu lat. Kocha ją, a ona kocha jego. Ja jestem tylko jego przyjaciółką- szepnęła Brittany odwracając się.

Żaneta i Eleonora wymieniły smutne, współczujące spojrzenia, zastanawiając się jak mogą pocieszyć siostrę.

~~~~~~

Szymon siedział na szerokim parapecie w najgłębszym, najciemniejszym i najcichszym miejscu w bibliotece. Wpatrywał się w jezioro i las, zamyślony.

Rozmyślał o tym co się stało dziesięć minut temu. Prawie pocałował Żanetę! Nieomal mu się udało! Wreszcie to zrobił. Wreszcie zebrał się w sobie by to zrobić. I gdyby nie ten telefon, właśnie teraz wyznawałby Żanecie co czuje, i pytałby ją o chodzenie. Gdyby nie ten cholerny telefon!

-Wiesz... Będzie jeszcze wiele takich chwil- usłyszał gdzieś po prawej znajomy głos i natychmiast podniósł głowę.

To Somnium wskoczył na parapet i usiadł przed chłopakiem, po czym spojrzał mu w oczy. Szymon nie zareagował jakoś specjalnie. Kilka razy miał wrażenie że lis podąża za nim, by go pilnować. Już z pięć razy wydawało mu się że go widział. Jeśli nie więcej. I mimo iż miał mu tyle pytań do zadania, postanowił się powtrzymać, i trzymać się rozpoczętego tematu.

-Skąd możesz być taki pewny?

-Zaufaj mi, Szymon. Ja się przeważnie nie mylę.

-Co jeśli... nadarzy się kolejna taka sytuacja, ale nie będę miał na tyle odwagi by zrobić ten odpowiedni krok...?

-Nie jesteś chłopakiem należącym do grupy tchórzy, o ile mi wiadomo.

-Tak, w życiu. Ale w sprawach uczuciowych... Jestem większym tchórzem niż sądzisz.

-Będziesz wiedział kiedy będzie ten naprawdę idealny moment.

-I co wtedy?

-Nigdy nie miałeś dziewczyny, czy co?

-Oczywiście że miałem! Ale... to było co inne. Przelotne zauroczenia. Tylko kilka z nich darzyłem głębszym uczuciem. A Żaneta... jest naprawdę wyjątkowa.

-Więc walcz o nią.

-Myślisz że... no wiesz... mam u niej jakieś szanse?

-Prawie się całowaliście. Wciąż masz jakieś wątpliwości?

Szymon uśmiechnął się pod nosem i znowu spojrzał w okno.

-Bądź cierpliwy.

OK, to by było wszystko! :) Co sądzicie? Słooooooooodkie, prawda? ^^ Boże, jak tak dalej będzie, to wszyscy dostaniemy cukrzycy od takiej ilości słodyczy! xD

Jak zawsze, mam nadzieje że wam się podoba :)

~Love you guys~